Έτσι ξαφνικά...

                                                           

Θα΄ταν τρείς μέρες που έδειχνε όλο και πιο αδιάθετος...Στην αρχή οι κινήσεις του έγιναν πιο αργές από ότι μας είχε συνηθίσει.Οι ώρες περνούσαν κι εκείνος αρνούταν να συνεργαστεί μαζί μας.                

Μας είχε καλομάθει τόσο καιρό...Χατήρι δεν μας χαλούσε...

Κι εμείς τον ξεθεώναμε στη δουλειά.Συνέχεια απαιτήσεις...

-Πήγαινέ μας εκεί, άσε μας εδώ.....άντε πιό γρήγορα!!!

Δεν προλάβαινε να πάρει μια ανάσα, καινούρια διαταγή:

-Τι κάθεσαι; Γράφε αυτά που θα σου πω....Λάθος έκανες!Πάλι απ΄την αρχή!!!

Κι αυτός εκεί, ακαταπόνητος να υπακούει,μόνο....

Καλή κουβέντα δεν είχε χαρεί από κανένα.-Γι΄αυτό φτιάχτηκε,να δουλεύει χωρίς σταματημό!...ο ένας.

-Να εκτελεί εντολές είναι!...ο άλλος. 

"ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ"  τον άκουσε να λέει η καρέκλα που πάντα τον παρακολουθούσε,

και έκλεισε τα μάτια...

Τρέξαμε στο προσκεφάλι του τα άπονα αφεντικά.

-Τα είχε φάει τα ψωμιά του!...ο ένας.

-Τους καλύτερους  "ντοτόρους" θα του φέρω!Κράτα λίγο ακόμα....λαπτοπάκο μου!...η πιό συναισθηματική.

Τους έφερε.Με τα γιατρικά τους μαζί!Κατσαβίδια,καλώδια,drivers.Και τώρα  ο "κύριος λαπτοπάκος" είναι στην ανάρρωση....Σςςςς!

   

              Καταλάβατε γιατί τόσες μέρες ούτε αναρτήσεις, ούτε σχόλια...........