-Κ.Καρυωτάκης-
Από τα βράχι’ ανάμεσα πετιέται ’να κεφάλι
και βλέμματα ολόγυρα σκορπάει φοβισμένα.
Εγώ, κρυμμένος κάπου κει στο έρημ’ ακρογιάλι,
Ένα κορμί παρθενικό, γυμνό αργοπροβάλλει
κι απλώνεται ηδονικά σε κύματ’ αφρισμένα·
ο ήλιος εσκυθρώπασε μπροστά στα τόσα κάλλη,
Ανατριχιάζ’ η θάλασσα στο θείο άγγισμά τους,
τα κυματάκια απαλά με χάρη τ’ αγκαλιάζουν
Θεότρελος, ο δύστυχος, βουτιέμαι μες στο κύμα,
τα μάτια της τα θεϊκά με φόβο με κοιτάζουν
και χάνεται στη θάλασσα… Ήταν νεράιδα… Κρίμα!
και χάνεται στη θάλασσα… Ήταν νεράιδα… Κρίμα!
ΚΕΝΤΗΣΕΣ ΠΑΛΙ ΝΕΡΑΙΔΑ ΜΟΥ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά θαυμαστικά φιλάκιααααα
σε περιμένω στο Blog Μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανέμορφο!!! Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή