Καλημέρα-Καλημέρα

Δεν ξέρω αν εσείς είστε απ’ αυτές που ξυπνούν κάθε πρωί με το  χαμόγελο   στα χείλη κολλημένο, λες και καμία ταλαιπωρία δεν είχε υποστεί όλο το βράδυ από το  στριφογύρισμα πάνω στο μαξιλάρι. Απ’ αυτές που μόλις κατεβάσουν το  πόδι τους από το  κρεβάτι, πλημμυρίζουν από ενέργεια   και τις βλέπεις έτοιμες να ανταπεξέλθουν σε οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, χωρίς το   χαμόγελο να χαθεί ούτε για μια στιγμή.

Εγώ πάντως έτσι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. Διότι μόλις ανοίξω το  μάτι (το ένα στην αρχή)θέλω το χρόνο μου. Διότι και  μουρτζούφλα είμαι  και λέξη δεν θέλω ν ακούσω . Θέλω το χρόνο  να πιώ ένα καφέ βρε αδελφέ...μέσα στην απόλυτη ησυχία. Να καρφώσω το βλέμμα στο βουνό των κενταύρων απέναντι και να   με αφουγκραστώ. -Τώρα χρυσέ μου άνθρωπε θα σου αναλύσω τι θα φάμε το μεσημέρι; Τα ρούχα για το καθαριστήριο πρέπει να φύγουν στις 8 το πρωί; Στις δέκα παρά τέταρτο δεν γίνεται; Γιατί μου διακόπτεις τη σιωπή;;;

Έλα όμως  που  σήμερα σηκώθηκα με μια τρελή χαρά και σιγοτραγουδώντας.  Να φταίει που έφαγα βαριά  το  βράδυ; Να είναι που ψιχάλισε νωρίς το πρωί; Ή μήπως είναι η διαρροή ραδιενέργειας από την Ιαπωνία; ΘΑ ΖΗΣΩ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ; 

Σας βάζω το  τραγουδάκι

Δεν